گفتم پدر،چه زود برابر شدی مرا.

با جرعه‏های عاطفه ساغر شدی مرا.

با دست پینه بستهء خود بند میزدی

این قلب پاره پاره و یاور شدی مرا.

در خواب و تب و هر چه عطشناک بوده‏ام

آسیمه سر دویدی و هاجر شدی مرا.

دیگر دلم نمی شنود هیچ قصّه‏ایی

تنها تو مانده ایی و تو باور شدی مرا.

این سالها که میگذرد،حسرتی نبود

روز پدر ؛چرا که تو مادر شدی مرا.